De ijdelheid van Oost-Vlaamse burgemeesters

Zijn vrouwelijke burgemeesters ijdeler dan mannelijke? Het antwoord is misschien wel ja.

Prijkt jouw burgemeester met zijn of haar foto in het infoblad van je gemeente? In Oost-Vlaanderen zetten nagenoeg àlle vrouwelijke burgemeesters hun foto in het magazine. Bij de mannelijke burgemeesters is dat slechts een kwart.

Je smoeltje in je eigen blad levert natuurlijk een gigantisch strategisch voordeel op. De Oost-Vlaamse infobladen verschijnen gemiddeld tweemaandelijks. Zo krijg je gespreid over de vijf jaar van een legislatuur dertig momenten om jezelf te tonen. Neem ook even in rekening dat een goed gemaakt blad door 80% van je burgers doorbladerd wordt. Zo bouw je een naam- en gezichtsbekendheid op waaraan geen enkele lokale concurrent in de gemeenteraad kan tippen. Zo dwaas is dat dus nog niet. En helemaal gratis!

Horen politici in hun eigen infoblad? Natuurlijk. Ik heb er altijd voor gepleit dat politici hun plannen in hun magazine zouden bekendmaken. Een rollende rubriek bijvoorbeeld zoals Ronse en Zele dat doen, valt zeker te verdedigen: in elke editie vertelt een andere schepen zijn verwezenlijkingen. In een democratie mag en moet de politiek zichzelf tonen.

 'Er is een verschil tussen verantwoording afleggen en een fashion-fotoshoot.'

Maar het wordt potsierlijk wanneer burgemeester Leen Dierick van Dendermonde zichzelf op de cover zet of sommige vrouwelijke burgemeesters boven hun editoriaal prijken in een catwalk-houding. Er is een verschil tussen verantwoording afleggen en een fashion-fotoshoot.

Elke inwoner voelt aan dat het vederlichte editoriaal ('Het wordt zomer en dus warmer') een excuustekstje is, bedoeld om erboven het eigen portret te zetten. Het is deze ondraaglijke lichtheid en nietszeggendheid die gevaar inhoudt. De burger doorziet de reden van dit edito-met-foto: persoonlijk gewin. En als de lezer de propaganda van het editoriaal niet meer vertrouwt, waarom zou de lezer de overige rubrieken geloven? Deze burgemeesters beschadigen de geloofwaardigheid van hun magazine. Een blad dat ongeloofwaardig wordt, wordt niet meer gelezen. Jammer van je werk als bladenmaker.

En er is nog een tweede argument tegen de foutbegrepen profileringsdrang. Dit is geld van de belastingbetaler dat ingezet wordt voor persoonlijk gewin. Bij de opkomst van de hedendaagse infomagazines, eind jaren negentig, grepen de gouverneurs nog in. Ze verboden de burgemeesters om foto’s van zichzelf in de magazines te zetten. Dat werd gezien als reclame voor zichzelf met het communicatiebudget van de eigen gemeente. Dat provinciaal verzet hebben de gouverneurs ondertussen opgegeven. En om redenen die ik niet begrijp, maken vooral vrouwelijke burgemeesters daar vandaag zonder enige gêne gebruik van. Hebben ze meer last van ijdelheid? Of geldt voor vrouwelijke burgemeester een sterkere persoonlijke profileringsdrang, ongeacht de schade die ze aanrichten aan de communicatie van hun gemeente? Wat het antwoord ook is, het is telkens een fout antwoord.